Het stikt in Frankrijk van de brocante markten. Eentje steekt er voor mij altijd bovenuit, dat is de markt in Maroilles. Deze markt is eens per jaar, op vaderdag.

Dit jaar waren we weer van plan om te gaan. Vorig jaar waren we toevallig op vakantie, daarvoor waren we er 3x eerder. Deze, voor ons, 4e editie wilden we het wat groter aanpakken. Normaal ga ik altijd met mijn vader (Ebert), nu gingen we echter met Daniella (de vriendin van pa) en Cas (Cas werkt bij ons). Wouter (die regelmatig bij ons werkt) ging zelf met zijn eigen bus mee, om ook voor zichzelf in te kopen. Pa en Daan gingen met de camper, Cas en ik met de bus. Zaterdagochtend gooide ik de slaapspullen, fietsen en eten en drinken in de bus, en vertrokken we als laatste van onze groep.

De Heenweg

De rit verliep soepel. We stopten halverwege bij een pompstation in België, zagen een konvooi van politiemannen op motoren voorbij komen en besloten daarna verder te reizen. Vlakbij Maroilles kwamen we door een authentiek dorpje waar we traditiegetrouw een frietje eten. De vettige snackbar keet heeft een blauwe streep aan de bovenkant, het terras bestond uit 3 oude parktafels en het vrouwtje dat erin staat zag er ook vettig uit, een beetje zoals die in Maaskantje van de film New Kids. Helaas was de snackbar gesloten toen Cas en ik daar rond 3 uur aankwamen. Pa en Daan hadden meer geluk, zij hadden voor ons nog wel kunnen genieten van de Franse frieten. Wat deze plek zo speciaal maakt is niet zo zeer de friet, nee, het is hilarisch als je daar 2 kleine bakjes koopt, je gewoon een pleuris hoeveelheid friet eroverheen krijgt dat je met 4 man nog niet op kan!

Bijna bij Maroilles…die plek is wel echt een van de meest idyllische plekjes in Frankrijk al zeg ik het zelf. Stel je een Frans dorpje voor met een oude watermolen aan de rand en een kerkje in het midden, dan heb je Maroilles!

De Aankomst

Eenmaal op lokatie aangekomen waren Pa en Wouter al ter plaatse, ze hadden een plekje voor ons vrijgehouden. We stonden onderaan de berg langs een oud weggetje. Onderaan staan heeft in dit geval een groot voordeel, zo hoef je al je vondsten niet omhoog te sjouwen! Dit hebben we “the hard way” geleerd in voorgaande jaren… Eenmaal herenigd hoorde ik van Wouter dat sommige handelaren al begonnen waren met uitpakken. Dit had ik niet verwacht, juist omdat de plaatselijke politie voorgaande jaren zo streng daarop aan het controleren was. Die politie had dus blijkbaar de hoop opgegeven, want de markt begon al zo’n 12 uur van te voren!

Vlugge Start

Er was dus weinig tijd om bij te komen van de rit, ik deed de achterdeuren open en trok de fietsen eruit. Deze zijn erg handig op het begin van de markt, aangezien niet iedereen tegelijk uitpakt. Zo kan je snel van A naar B zonder dat het te veel tijd en energie kost. Zo gingen we dus van start, Cas en ik gingen samen op de markt af. We fietsten eerst een rondje om te kijken waar het beste stond. Al snel kwamen we bij een oud mannetje die op de hoek van de straat stond. Hij had net zijn busje uitgepakt en had wat brocante meubelen bij, een klepbank, kapstok en wat ladekasten. Tussen alles spotte ik een prachtig bankje, wat door jaren van overschilderen en slijtage een prachtig spel aan kleuren had gekregen in zijn patina. Ik hoorde van iemand anders die al iets vroeg dat de handelaar Vlaams was, ik kon dus in het Nederlands de prijs aan hem vragen. Gelukkig, want mijn Frans is niet zo goed… Ik vroeg hem wat het bankje moest kosten, waarop hij antwoorden 250 euro. Dat was net niet leuk, maar het was wel een heel mooi bankje…hm, ik vroeg hem, en 200? Nee de prijs is vast. Dan niet dacht ik, in zo’n geval kan ik ook net doen of ik het niet gezien heb. Je moet op het begin ook zeker niet te lang blijven hangen, want dan loop je verderop echt dingen mis! Cas en ik fietsen dus verder, niet heel veel verder, want aan de overkant stuitte we op een oude werkbank die net gelost werd. De werkbank was anders, wat lichter van kleur en had 2 prachtige geklonken kruizen aan de zijkant om het geheel stevigheid te geven. Geklonken is een manier van verbinden, je zorgt dat je 2 stukken ijzer hebt met een gat erin, stopt er een super heet metalen pinnetje in en slaat hem aan beide kanten plat. Dat is een techniek die ze vaak toepaste bij oude bruggen en bijvoorbeeld de Eiffeltoren! Anyway, ik vroeg in mijn beste Frans wat de werkbank moest kosten “combien?” De man antwoorden met 300, ik keek een beetje gefronst en keek Cas aan, daarna wees ik de verkoper op alle houtworm, er zaten zelfs plekken bij die zo zacht waren dat ze in stof zouden veranderen na aanraking. Ik bood 200, de man zei 250 en ik wees nog iets aan. Toen kreeg ik hem voor 220 mee. Cas -die beter Frans kan dan ik- liet de beste man weten dat we de werkbank later die dag nog kwamen ophalen.

We gingen namelijk eerst eten. Eenmaal terug gefietst waren we met zijn allen bij de camper. Pa had voor iedereen soep warm gemaakt in zijn kleine camperkeuken. Soep is nou niet echt het meest voedzame eten, maar het deed het prima met 4 snede met pindakaas erbij. Wouter vertelde dat hij een industriële werkstoel had gekocht, een goed merk, maar welk merk wist hij niet meer. Pa en Daan waren nog niet op pad geweest, die gingen na het eten hun eerste rondje maken.

Eerste Ophaalrit

Na het eten gingen Cas en ik al fietsend met een hondje (een houten plank met 4 wielen eronder zodat je spullen makkelijk kunt verplaatsen) naar het bekende pleintje waar handelaar en goede kennis Steve ook altijd staat. Een hondje vasthouden op de fiets was niet echt handig, maar het ging goed. Eenmaal bij het plein zag ik de voor mij bekende Triomfboog, welke 2 jaar geleden volledig gerestaureerd was. Echt prachtig om in je dorp te hebben lijkt me. We parkeerden de fietsen bij de plek van Steve, ook al was Steve er zelf nog niet. Daarna liepen we met de hondjes naar de werkbank. Deze zetten we erop en begon onze toch naar de bus, die gelukkig beneden stond. Het is best steil in Maroilles, Cas en ik maakten flauwe grappen om de werkbank gewoon los te laten, dan zou het nog makkelijker en sneller zijn. Al lopend probeer ik altijd nog meer spullen te spotten die ik dan meteen erbij kan laden, en gelukkig lukte dat bij een van de laatste kramen voor de bus. Een Fransman laadde net zijn aanhanger uit met niet heel veel. Ik spotte direct een origineel marmeren tafel met groen onderstel, ik heb hier altijd een zwak voor dus wilde meteen weten wat hij hiervoor wilde. De man zei 150, ik kreeg hem na wat handelen mee voor 90. Daarna zag ik nog een mooie Thonet stijl staande kapstok, deze kon ik meepakken voor 40. Dat zijn echt ouderwetse prijzen dacht ik! Cas en ik laadden het erbij en we reden het geheel naar de bus. Toen we het in de bus getild hadden zei pa meteen dat ik nu nog niet te veel moest kopen, ik moest ook nog in de bus slapen…oh ja! Er pakte steeds meer mensen uit, maar er gingen ook mensen eten. De meeste van plaatselijke bevolking gaan altijd barbecuen in hun tuin of op de straat, dan kun je alleen niks meer kopen. Na een paar rondjes op de fiets besloten we bij elkaar te komen bij een cafeetje, een biertje te drinken en vervolgens te gaan slapen.

Korte Nacht

We stonden een beetje schuin met de bus. Ik zei tegen Cas dat hij wel overdwars kon gaan liggen, dan zou zijn hooft wat omhoog liggen, en dat is het fijnst. Zelf plaatste ik mijn bedje strak tegen de werkbank zodat ik niet weg kon rollen door de schuinte. Een strak plan, maar niet echt ideaal… Sowieso ben je in je hoofd druk bezig met wat komen gaat, wat zal ik vinden, wat wil ik vinden en zal ik überhaupt genoeg vinden zijn de vragen die in je rond gaan. Goed slapen is dus nooit echt aan de orde.

Zzzzzzzt! Mijn wekker ging, voor mijn gevoel viel ik net daarvoor eindelijk in slaap. Toch stond ik meteen op en maakt een lampje in de bus aan. Cas had wat meer moeite om wakker te worden, hij had geloof ik nog slechter geslapen. Toen eenmaal Cas ook ontwaakt was, gingen de deuren open en liepen we naar buiten om daar vervolgens Wouter tegen te komen. Wouter vertelde dat hij ook slecht had geslapen. De camper ging open en pa en Daan kwamen eruit, hun hadden super geslapen, maar ja…wat verwacht je in een camper! We hadden zaklampen bij, maar deze hadden we al niet meer nodig. Het was om half 5 al licht genoeg. We pakte de fietsen en vertrokken naar de markt. Dat gevoel wat je dan hebt is lastig uit te leggen. Je hebt slecht geslapen, het is koud en je teert al een tijdje op tomatensoep en boterhammen met pindakaas. Toch schiet je jezelf af met veel energie voor wat komen gaat, en dat voelt fantastisch.

Inkopen

Cas en ik fietsen wat rond, na zo’n 2 rondjes hadden we nog niks gevonden. Ik werd daar een beetje onrustig van, je wilt op het begin juist het beste vinden want die kans wordt na mate het later wordt steeds kleiner! Cas en ik kwamen bij de Triomfboog en zagen een plaatselijke Fransman uitladen waarbij 2 Nederlandse vrouwen stonden te kijken. We kwamen dichterbij en zagen dat ze bij een prachtig ladekastje aan het kijken waren. Ze vroegen de prijs die ik niet goed kon horen, maar het was vast niet veel. Shit dacht ik, die wil ik! Het stel bleef even twijfelen en ik liep weg, erbij blijven loeren zet voor hun alleen maar aan om te kopen dacht ik. Desondanks kochten ze het prachtige kastje… Ik liep naar ze toe om te vragen wat het voor mij moest kosten, deze gaat mee naar onze winkel was hun reactie. Helaas maar zeker begrijpelijk. Mijn moed zakte een beetje in mijn schoenen, Cas en ik fietsen de hoek om en zagen een aantal houten kerkornamenten staan. Wauw dacht ik, dit is super decoratief! Ik vroeg de prijs en pingelde een beetje. Ik kocht in een flits 2 hoge kerkornamenten en een 2-delig vergrijsd paneel. Eindelijk dacht ik, ik heb wat goeds gevonden wat mee naar Nijmegen gaat. En toen begon het hoor, er was echt super veel te koop. Even later kocht ik een super schattig faux-bamboe mini ladekastje met een natuurstenen blad. Zo’n klein kastje werd door de meubelmaker vroeger gemaakt om mee te nemen en aan klanten thuis te laten zien. Dit was zeker een van de mooiste die ik ben tegengekomen. Ik nam het kastje meteen mee en zette het bij Steve neer. Zo doen we dat wel vaker, spullen bij elkaar verzamelen om na “the heat of the moment” weer op te halen. Als je dat meteen zou doen loop je goede spullen mis. Even later kwamen we Daan en pa tegen, pa kocht net een groene ladekast met gele Franse teksten erop. Echt iets wat je wilt vinden als je in Frankrijk bent. Hij vertelde mij dat hij op het begin een grote lessenaar en nog wat andere meubelen had gekocht, hij had dus al veel gevonden. Aan de rand van de markt, helemaal bovenaan vond ik een blauwe buisframe stelling met grijs hout erin. Het had een mooi patina door jaren van gebruik… Erg lomp voor in de bus dacht ik, toch konden de schappen los en ik wist dat pa veel bistro stoelen haf gekocht, deze konden dus mooi in elkaar in de bus -als je een aantal dingen hebt gekocht moet je al snel zo gaan denken, anders past het niet! Ik kocht de stelling en wisselde mijn contactgegevens uit met de Franse handelaar. Hij had in de buurt nog een loods vertelde hij mij. Cas en ik besloten om de de stelling meteen mee te nemen, me maakte met het frame en de losse schappen een soort van grote bak. Zo konden we onderweg nog meer oppikken. Ik ging een straatje in waarvan ik wist dat pa daar een huisapotheek kastje had gekocht. Ik liet de vrouw mijn SOLD sticker zien die ook op het kastje zat, waaraan zij kon herkennen dat we bij elkaar hoorde. Ik zag bij het vrouwtje ook wat houten kapstokken liggen die ik voor niet al te veel meteen kon inladen, ideaal. Eenmaal vlakbij de bus passeerden we de watermolen, dat bruggetje die we telkens over moesten was het asfalt zo van gesleten dat de oude keiweg er weer onder vandaan kwam. Zeker een mooi gezicht, maar een “pain in the ass” om overheen te moeten gaan met spullen! Na wat gepuzzel stond het in de bus en konden we weer spullen gaan halen. We gingen de grote lessenaar ophalen, het was een soort grote tafel met een vakverdeling erop om “privé” te kunnen werken, het was voor 3 personen. Gelukkig kon die vakverdeling eraf en konden we nog een klerenkast meenemen. Eenmaal in het laatste markt straatje kwamen we pa en Daan tegen. Pa zei dat de 10 bistro stoelen er ook nog wel bij konden. Ik keek hem aan met het gezicht alsof hij gek is, maar met een spanbandje gingen ze er allemaal op! Niet zoals ik in gedachten had, het bulkte aan alle kanten eroverheen en we bestuurde het ding met zijn 2e. Pa liep er langs met zijn steekwagen vol spul en Daan filmde ons met haar mobieltje. Het leek wel een komediefilm, vooral toen we over dat bruggetje moesten. Na nog wat andere spullen te hebben opgehaald duwde we het laatste stuk erin. Het was een groot bakkersrek dat, als we hem omkeerden, er nog net bij paste.

Na 12 uur te hebben rondgelopen op de markt waren we gesloopt. Het weer was van koud in de ochtend naar bloedheet in de middag gegaan, pa had zelfs een rooie kop. We deden een uurtje dutten en besloten huiswaarts te keren.

En Verkocht!

Eenmaal terug van Maroilles, een paar dagen later, waren we de bus enthousiast aan het lossen. Alles werd voor buiten gezet om het daarna te inventariseren. Vervolgens bepaalden we wat eerst opgeknapt moest worden en wat zo door naar de winkel of fotohoek kon gaan. De pinakels verkocht ik direct aan een goede kennis in Zwitserland via Instagram. De grote lessenaar aan een vaste horeca klant via Facebook en de groene ladekast aan een vriendelijke Australische collega in de winkel.