Ebert gaat vaak naar grote antiekmarkten in de Champagnestreek. Wat weinig mensen weten is dat het hem, samen met zoon Tom, jaren geleden (2012) een goed idee leek om te gaan venten (oldschool wat deuren afgaan opzoek naar unieke spullen).
Goed begin…
Het begon al goed…we gingen bij Ciney in de bus slapen en halverwege de nacht bleken beide luchtbedden lek! Na een nacht heerlijk te hebben geslapen (not!) gingen we het doen…venten. Erik had voor ons een a-4tje gemaakt met daarop items die volgens ons ieder boertje wel in zijn huis of schuur zou hebben staan zoals een oude melkbus of een fiets. Dat waren natuurlijk niet de items waar we naar op zoek waren maar dan waren we in ieder geval binnen!
Al rijdende probeerden we de beste schuurtjes – waarvan wij dachten dat er bergen met moois in zou zitten – te spotten. Eenmaal een keuze gemaakt, belden we aan en lieten ons vertaalde a-4tje zien. De eerste Fransman keek er niet eens naar, en zei iets van “Ce n’est pas ici” wat zoveel betekent als: “dat is hier niet”. Daar waren wij het natuurlijk niet mee eens…maar goed, daar doe je weinig aan!
Een aantal schuurtjes en deuren verder kwamen we bij een vrouw die in de opening van haar schuur stond. Ook haar lieten we ons a-4tje zien. Weer hetzelfde verhaal, de vrouw zei nee… Ebert wees nog langs de vrouw een melkbus aan – die letterlijk op een berg van spullen lag met een hoop stof eroverheen. De vrouw reageerde nogmaals heel nonchalant dat ze niets had liggen van wat op het a-4tje stond.
Het kan nog beter…
Maar het werd nog erger… Terugkijkend schrijf ik het met een grote glimlach op mijn gezicht, omdat ik het waarschijnlijk nooit meer mee ga maken en het werkelijk te gek voor woorden was. We stopten in een klein dorpje verderop (er waren zo’n 6 huizen). We klopten aan bij een grote boerderij waar een oude kast onder een afdakje stond. Niemand deed open. We keken nog wat rond tot plotseling een oude overbuurman ons riep. We liepen naar de man toe en we vertelden ons verhaal met ondersteunend a-4tje. De man wees naar ons –terwijl hij een vies aardappelschilmesje in zijn andere hand had- en zei “C’est pas bien”, wat “Het is niet goed” betekent. Ebert en Tom keken elkaar aan en dachten, oké…weg hier! We besloten rechtsomkeert te maken en naar onze bus te lopen. De man volgde ons terwijl hij “C’est pas bien!” bleef roepen. De bus naderend kwamen zo’n beetje alle dorpelingen de straat op –ze hadden waarschijnlijk de oude man horen roepen- en kwamen ook langzaam naar ons toe. We stapten net op tijd de bus in en reden snel weg!
Hoewel het venten niet zo’n succes was als gehoopt zijn we daarna nog naar een goede en leuke markt geweest in Aillant-sur-Tholon. Daar hebben we nog leuke spullen gekocht en dat maakte de reis toch nog goed!
Een ding is zeker: Frankrijk is een prachtig land met mooie spullen en heerlijk eten, maar venten kun je er wel vergeten!
