Er Was Eens…
Er was eens een jongetje, Ebert Roest geheten. Hij zal een jaar of 8 geweest zijn toen hij voor het eerst op de rommelmarkt ging staan. Dat was op koninginnedag, de opbrengst was maar liefst 40 gulden. Het zaadje was gepland, vervolgens ging Ebert samen met een vriendje en een oude kar langs de boeren om gratis spullen op te halen, zodat ze die daarna konden verkopen. “Wat een leuke hobby”, dacht Roest.
Huize Roest
Ook zijn vader en moeder hadden deze hobby en in huize Roest was het regelmatig een komen en gaan van oude en antieke zaken. Aan de keukentafel werden de zaken gedaan en uiteraard de grote verhalen verteld. Het was dus vaak een drukte van belang. Hierdoor werd Ebert aangestoken, door de levendigheid en diversiteit van de handel.
Bonjour!
Weer wat later, Ebert was zo rond de 25, ging hij op verschillende markten staan. De antiekmarkt in de Utrechtse Veemarkthallen was de belangrijkste van de maand. Nog geen internet te bekennen dus alle handel ging van hand tot hand. Inmiddels de garagebox ontgroeid en zijn intrek genomen in een boeren stal. Toentertijd was de naam waaronder Ebert handelde “Bonjour Antiek” -haha, toen ook al Frans dus! De trend was “geloogd grenen” dus de meeste meubels werden van de verf ontdaan en in de boenwas gezet. Zo was er in eens de eerste “winkel”, waar alles stond te glimmen, maar voor de rest nog bijna niemand kwam… Adverteren in de toen bekende “ViaVia” en zo maar hopen dat je weer wat kon verkopen. Tot dat er een winkelpandje vrijkwam in het centrum van Nijmegen, de Lange Hezelstraat 71. Al enige tijd de hoop op gevestigd…
Nog steeds, zo’n 40 jaar later, is er die passie voor het oude. Het onbekende en de handel, kopen en verkopen.
Volgende keer vertel ik mijn verhaal verder.
Ebert Roest
